موانع ادغام اجتماعی نوجوانان افغانستانی در جامعه ایرانی (مطالعه موردی شهر تهران)

مهاجرت بین­المللی پدیده­ای است کهن که به شکل­ ها و هدف­های گوناگون انجام گرفته و به دلایل مختلف همچنان ادامه دارد. به­دلیل گستردگی مهاجرت در دنیای امروز، همه جوامع بشری به­نحوی با چالش­های مربوط به مهاجرت روبه­رو هستند، ماهیت مهاجرت اغلب با دشواری­هایی برای مهاجرین همراه است و نوجوانی به­عنوان دوره­ای حساس و دارای مسائل ویژه خود، آن هنگامی که با مهاجرت پیوند می­خورد، منجر به مشکلات متنوعی می­شود. بیش از سی سال است که مهاجران افغانستانی در جامعه ایران حضور دارند. در این پژوهش با روش نظریه زمینه­ای با 30 نفر نوجوان افغانستانی مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته انجام شد. تحلیل داده­ ها به روش اشترواس و کوربین به­منظور شناخت موانع ادغام اجتماعی صورت گرفت. مهمترین موانع ورود نوجوانان افغانستانی به جامعه میزبان از نظر خود آن ها عبارت بودند از نداشتن مهارت های اجتماعی در روابط خود، مقاومت خانواده­ ها در برابر تغییر، تجربه تبعض، توهین، طرد شدن و برچسب­های اجتماعی در جامعه. در نهایت نتایج حاصل نشان داد که این موانع وابسته به شخص نوجوان، خانواده وی، جامعه میزبان، جامعه میهمان و قوانین مهاجراتی است. بر همین اساس به­منظور تسهیل ورود این افراد به جامعه می­توان در هر یک از ابعاد مطرح شده، برنامه­ای مناسب تدوین نمود.